“Mensen vragen me soms hoe ik kan omgaan met het idee dat ik vroeg of laat de ziekte van Huntington zal krijgen, maar zelf sta ik er niet dagelijks bij stil. Het is een gegeven waar ik meeleef en ik zie elke dag als een cadeautje. Dat ik weet dat ik gendrager ben, heeft me bewuster gemaakt. Ik ben opener geworden, praat makkelijker over mijn gevoelens. Ik durf me ook kwetsbaarder op te stellen. Waarom zou ik nog langer muren om mezelf heen bouwen? Ik leef in het nu en ik wil een open boek zijn. Dingen die ik belangrijk vind, doe ik. Zo heb ik altijd geweten dat ik van vrouwen hield, maar daar durfde ik nooit voor uit te komen."